بازخوانی تجربه تیوان از نگاه تیم‌های مستقر 

 باشگاه کارآفرینی تیوان میزبان تیم‌ها و افراد بسیاری بوده است که با تعطیلی این مجموعه مجبور به ترک آن شدند. افرادی که برخی از آنها از ابتدا همراه تیوان و شاهد و فراز و فرودهای آن بودند. از آنجایی که چنین رخدادهای تلخ، در فضای فعلی اکوسیستم، هرچه بیشتر به ناامیدی و دلسردی استارتاپ‌ها و تیم‌های مستقر در فضاهای کار اشتراکی دامن می‌زند، تلاش کردیم تا موضوع تعطیلی و مشکلات عدیده‌ای که طی این سال‌ها، تیوان با آن دست‌و پنجه نرم کرده است را از نگاه و بیان تیم‌هایی که تجربه همکاری و استقرار در تیوان را داشتند، بررسی کنیم. ما هم در همیار کارآفرین از آنها درباره تجربه حضورشان و استفاده از خدمات تیوان پرسیدیم و نظرشان را درباره تعطیلی تیوان جویا شدیم.

هادی رفیعی: تیم کارامانا

تصمیمات شخصی؛ بلای جان تیوان

شروع همکاری تیم ما با تیوان به سال 96 باز می‌گردد. تیوان فضای کار اشتراکی بسیار مناسبی را فراهم کرده بود. تیوان به عنوان یک باشگاه کارآفرینی با شتابدهنده‌ها تفاوت‌های زیادی دارد. تقریبا برای کسب‌وکارها جنبه غیرانتفاعی دارد. تیم‌های مختلف می‌توانستند از این فضا استفاده کنند و یکسری خدماتی را تیوان برای آنها فراهم می‌کرد. این خدمات از سر لطف اعضای تیوان و علاقه آنها به رشد تیم‌های حاضر در مجموعه بود. برگزاری دوره‌ها و کارگاه‌ها مختلف، کمک به گسترده‌تر کردن ارتباط تیم‌ها و فراهم کردن زمینه‌های رشد از جمله این کمک‌ها بود.

جو موجود در تیوان یک جو دوستانه بود و اعضای حاضر در این مجموعه به واسطه همین جو باهم ارتباط می‌گرفتند. ارتباط‌هایی که در زمینه‌های مختلف به کمک تیم‌ها می‌آمد. در واقع یکی از مهم‌ترین دست‌آوردهای تیوان ایجاد چنین فضا و محیط دوستانه و صمیمی بود که به رشد افراد کمک می‌کرد. البته مشکلاتی هم بود که شامل تمام فضاهای کار اشتراکی کشور می‌شود و ریشه این مشکلات مربوط به تیوان نبود و بیشتر به مدیریت بخش دولتی مربوط می‌شد.

فرهنگ تیوان به دلیل همین صمیمت مانند فرهنگ یک خانواده بزرگ بود که تمام اعضای آن سعی داشتند در حد توان باری از دوش دیگری بردارند. ماحصل چنین فضایی، حداقل برای تیم ما رشد مطلوب، گسترده شدن ارتباط و دریافت مشاوره‌های خوب و رایگان بود که چیز کمی نیست. کاملا یک فرهنگ همگرایی و کار مشترک حاکم بود. بارها اتفاق افتاد که اعضای حاضر به کمک تیم اصلی تیوان رفتند و بالعکس. این فضا تا وقتی از بیرون و از طرف مسئولین برای تیوان مشکلی ایجاد نمی‌شد، وجود داشت.

در طول عمر فعالیت تیوان مشکلات گوناگونی برای آن به وجود آوردند که اثر بسیار مستقیمی بر اعضا می‌گذاشت. تیم تیوان در مقاطعی مجبور بود که برای رفع این مشکلات، تمام تمرکز خود را به سمت خاصی هدایت کنند و ارتباط با تیم‌های حاضر در تیوان کم می‌شد. ارتباطی که در برخی از مواقع به شدت نبود آن آزاردهنده بود.

متاسفانه تیوان دو بار تعطیل شد که من به شخصه شاهد هر دو بار بودم. در واقع درباره این دو تعطیلی باید بگویم مدیران مسئولی که تیوان با آنها همکاری می‌کرد، بیشتر از آنکه دلسوز تیم‌ها و افراد حاضر در تیوان باشند، به دنبال افزایش راندمان و سودهی مجموعه خود بودند. این مسئله با فضای کار تیوان و تفکر مدیران آن در تضاد است. تقریبا همواره مشکلات ناشی از این تضاد پس از مدتی شروع می‌شد.

در همکاری تیوان و کارا یکی از مشکلاتی که وجود داشت، خرابی سیستم خنک‌کننده بود که علی‌رقم تلاش‌ها و انتقادات تیوان هیچگاه برای رفع آن کاری نکردند. در این مورد خود تیم تیوان مجبور به ارائه راهکارهای جدید شد تا فضا را برای ادامه کار مناسب کند. حتی در برهه‌ای به دلیل مشکلات مالی موجود بین تیوان و کارا، مجموعه کارا اینترنت تیوان را قطع کرد و افراد حاضر با مشکل نبود اینترنت مواجه شدند.  این فقط دو مورد از تعداد بسیار زیادی از اینگونه کارشکنی‌ها بود.

تعطیلی نابهنگام تیوان هم بزرگ‌ترین ضربه‌ای بود که به افراد حاضر در تیوان می‌توانست بخورد. بازه اعلام تعطیلی تا مهلت تخلیه به شدت کوتاه بود و استرس بسیار زیادی را به تیم‌های وارد کرد. خیلی از افراد هزینه‌های کرده بودند که همه از بین رفت و حال آنها را باید در مکانی دیگری انجام می‌دادند. خیلی از تیم‌ها حتی هنوز هم مکانی را برای ادامه فعالیت خود پیدا نکرده‌اند.

بنظرم در حوزه فضاهای کار اشتراکی یک نهاد ناظر و مسئول باید وجود داشته باشد تا علائق شخصی افراد مبانی تصمیم‌گیری‌ها نباشد. بچه‌های حاضر در محیط کارآفرینی فرهنگ و دغدغه‌های خاص خود را دارند که اگر به آنها توجه نشود کسب‌وکارشان زمین می‌خورد. این مسئله ایجاب می‌کند تا مدیرانی که برای این بخش‌ها انتخاب می‌شوند با فرهنگ و فضا آشنا باشند. اگر در انتخاب مدیران دولتی مربوط به این بخش حساسیت بیشتری لحاظ می‌شد، احتمال به وجود آمدن چنین مشکلاتی بسیار پایین می‌آمد.

امیرحسین اقدسی: استارتاپ اسپکسا

پارک مسئول است

بیش از یک سال است که با مجموعه تیوان آشنا شده‌ام و از فضای کار اشتراکی آن استفاده می‌کردم. تقریبا بعد از کرونا، به دنبال مکانی برای ایجاد دفتر تیم خود بودیم و از حدود 6 ماه پیش در تیوان مستقر شدیم. در این مدت تجربه فوق‌العاده‌ای را با همکاری باشگاه کارآفرینی تیوان داشتیم. مهم‌ترین خصیصه این فضا، اهل تعامل بودن تیم اجرایی تیوان و سایر اعضای مستقر در آن باشگاه با تیم‌های حاضر بود و درباره بسیاری از مسائل می‌توانستیم از همدیگر کمک بگیریم.

یکی از مهم‌ترین کمک‌های که تیم اجرایی تیوان و سایر اعضا به ما کردند در مسیر جذب سرمایه‌گذار بود. کمکی برای ارتباط بهتر و گسترده‌تر کردن مشتریان هم وجود داشت و هیچکس داشته‌های خود را از دیگری دریغ نمی‌کرد. شاید در فضای دیگری نشود چنین همراهی و کمکی را مشاهده کرد. ایجاد فضاهایی بدین شکل نیز کار راحت نیست و فکر  و تلاش پویا می‌طلبد که در تیوان وجود داشت.

تطیلی تیوان اجحاف بزرگی هم در حق اعضای این باشگاه و هم برای اکوسیستم نوآوری کشور بود. این شکل تعطیلی تلخ است. اگر احتمالا سعی می‌شد در فضای دیگری با تیوان تعامل شود و برای حل مشکلات در مسیر گفت‌و‌گو قدم برداشته می‌شد، برای همه نتایج بهتری داشت. پارک علم و فناوری می‌توانست نقش موثرتری در این قضیه داشته باشد. نقش معاونت علمی و پارک در این ماجرا بیشتر یک نقش متولی و مسئول است. وطیفه و فلسفه اصلی این دو نهاد به نظرم حضور در همین بزنگاه‌ها و رفع مشکلات است. استارتاپ ما و چند استارتاپ دیگر نامه‌های به پارک ارسال کردیم در اواخر اسفندماه اما هیچ پاسخ مشخصی دریافت نکردیم. به طور کلی در این قضیه خیلی نقش مثبتی از آنها ندیدیم.

نگین علیوند: تیم be a senior

فرهنگ تیوان، فرهنگ رشد بود

من در دو مرحله مختلف عضو تیوان بودم. نوبت دوم همکاری من با تعطیلی تیوان همراه بود. تجربه من از این دو نوبت همکاری تقریبا شبیه به هم بود. فضای کار اشتراکی در تیوان یک فضای کاملا دوستانه و صمیمی بود. همین صمیمی بودن باعث شده بود تا تیم‌های مختلف ارتباط‌های بسیار خوبی باهم برقرار کنند که حاصل آن رفع مشکلات و افزایش همکاری بود. به صورت کلی، تیوان فضای کار اشتراکی بود که اعضای تیم‌ها بعد از مدت کوتاهی تبدیل به یک خانواده بزرگ می‌شدند.

صمیمت و حس همدلی موجود در تیوان به آن یک روح وحدت جمعی داده بود که به نوعی تبدیل به فرهنگ آن شده بود. در این فرهنگ به راحتی می‌توانستیم با سایر فعالان استارتاپی ارتباط بگیریم و در کنار آنها رشد کنیم. در واقع فرهنگ موجود در تیوان افراد را به سمت ارتباط با یکدیگر و رشد و تجربه در کنارهم هدایت می‌کرد که بسیار کمک کننده بود.

همین فرهنگ موجود در تیوان باعث شده بود تا در کنار تلاش و همکاری اعضای هر تیم برای رسیدن به موفقیت، مسئولان و دست‌اندرکاران خود تیوان نیز در این مسیر حرکت کنند و کمک حال تیم‌های مختلف باشند. مثلا در حوزه‌های جذب سرمایه‌، کمک به انتخاب همکار، شناسایی تیم‌های موجود به فضای کسب‌و‌کار و برگزاری رویدادهای گوناگون اعضای تیوان به تیم‌ها کمک می‌کردند و آنها را تنها نمی‌گذاشتند.

خبر تعطیلی تیوان برای همه فعالان و تیم‌های حاضر در آن ناراحت‌کننده بود. در یک ماه مانده به تعطیلی خبردار شدیم که مجموعه در پایان سال بسته می‌شود و این علاوه بر ناراحتی، فشار و استراس بسیار زیادی را به اعضای تیم‌ها وارد کرد. تا هنگام پیدا کردن مکان جدیدی برای فعالیت، مشکلات زیادی با توجه به زمان کم بوجود آمد. بنظرم خیلی بهتر می‌شد این فضا مدیریت شود تا تیم‌های حاضر آسیب کم‌تری ببینند. احتمالا اگر پارک فن‌آوری پردیس نقش میانجی را بازی می‌کرد و فضا را برای حل مشکل دو طرف به وجود می‌آورد، اتفاقات به ‌گونه‌ دیگری رقم می‌خورد.